Ratusz w Lęborku

Budynek ratusza, wzniesiony w stylu neogotyckim, oddano do użytku 5 stycznia 1900 roku. To dwuskrzydłowy obiekt, założony na rzucie litery "L", frontem zwrócony na południe, zbudowany z nieotynkowanej cegły, glazurowanej w obramieniach okiennych i wejściowych.

Wybijająca się ponad szeroką, nieco asymetryczną fasadę, zwieńczona okazałym, czworobocznym hełmem z ażurową latarnią i iglicą, wieża, sięgając nieba, kradnie uwagę przechodniów. Równie wytworna wschodnia część obiektu, zamykająca dawniej przód budynku, stanowi nawiązanie do wyglądu poprzedniego ratusza, który przez wieki zdobił lęborski rynek (obecnie Plac Pokoju), rozebranego w roku 1874. Jest czteroosiowa, z niszami, w których umieszczono okna zwieńczone łukiem ostrym, ujmują ją wielokątne półfilary zakończone stożkowymi wieżyczkami z iglicami.

Wnętrze obiektu zachowało swój dawny wystrój. Na piętrze znajduje się reprezentacyjna Sala Rajców, nakryta drewnianym, belkowanym sufitem z dekoracyjnymi, wiszącymi zwornikami. Okna pomieszczenia zdobią witraże ufundowane przez miejscową szlachtę rodową.

W 1927 roku dokonano rozbudowy ratusza. Niektóre z pomieszczeń dostawionej od wschodu nowej części budynku  przeznaczono na działalność Miejskiej Kasy Oszczędności (po której pozostał sejf "ukryty" w piwnicach oraz umieszczony nad jednym z bocznych wejść napis "Stadt Sparkasse"), a także ekskluzywnej, słynącej z wysokiej renomy, restauracji "Ratskeller", prowadzonej przez  Arthura Schleiffera.

Staraniem Lęborskiego Bractwa Historycznego oraz Urzędu Miejskiego na ścianie elewacji frontowej ratusza w roku 2011 zamocowano wzorzec pręta chełmińskiego (zaś w sąsiedztwie stosowną tablicę informacyjną) – średniowiecznej jednostki miary o długości równej 4,3266 m, używanej przy wytyczaniu ulic i działek dawnego Lęborka.