Zabudowa rybacka w Łebie

Dawna zabudowa Łeby, powstała w pierwszej połowie wieku XIX oraz na przełomie XIX i XX stulecia, koncentruje się w szczególności w rejonie portu rybackiego (ul. Abrahama, Powstańców Warszawy itd.), przy głównym trakcie spacerowo-handlowym miasta – ulicy Kościuszki, a także na południowych jego obrzeżach wzdłuż ulicy Nowęcińskiej. Stanowią ją charakterystyczne dla krajobrazu Łeby niewysokie, w przeważającej mierze parterowe, domki rybackie, wzniesione z cegły i pruskiego muru. Ich dwuspadowe w większości dachy kryto niegdyś strzechą z trzciny porastającej linię brzegową okolicznych jezior Łebsko i Sarbsko. Ciasno zbudowane chaty rozdzielają wąskie bramy wjazdowe.

Najstarszy zachowany budynek mieszkalny w Łebie, o konstrukcji ryglowej, wzniesiony przez Johanna G. Mampego, swego czasu bogatego kupca, konsula oraz burmistrza miasta, znajduje się przy ul. Kościuszki pod numerem 86. Na frontowej belce częściowo widoczny jest łaciński napis i data – "Bóg jest moim obrońcą i wspomożycielem. Panie, nie opuszczę cię, Ty mnie przecież błogosławisz. Johann Mampe, 18 lipca 1723 r."