Mierzeja Sarbska – jeden z najpiękniejszych odcinków polskiego wybrzeża, obszar określany mianem miniatury Słowińskiego Parku Narodowego, miejsce – co odnotowali kronikarze – legendarnych waśni mieszkańców pobliskiej Ulini i Łeby.
W celu ochrony naturalnego krajobrazu mierzei, składającego się z wąskiego pasa wydm nadmorskich, w jej wschodnim fragmencie długości 6,5 km, utworzono w 1976 roku rezerwat przyrody. Większą jego część, bo prawie 400 ha z 546,63 ha całkowitej powierzchni, pokrywają zbiorowiska leśne, wśród których dominuje bór bażynowy. W zagłębieniach międzywydmowych tworzą się mokre wrzosowiska wierzbowo-wrzościowe, posiadające na obszarze Polski nieliczne, zanikające stanowiska.
Ponadto na terenie rezerwatu występuje wiele gatunków roślin – również rzadko spotykanych w skali naszego kraju – podlegających ochronie, np. długosz królewski, fiołek torfowy, rosiczka długolistna i pośrednia, turzyca bagienna, wątlik błotny, wełnianeczka darniowa, woskownica europejska. Charakterystyczny jest pasmowy układ roślinności – od wydmowej (od strony Morza Bałtyckiego) poprzez leśną (borową) aż do bagiennej nad jeziorem Sarbsko. Rezerwat jest także ostoją puchacza.