Jezioro Łebsko

7 140 hektarów. Tyle wynosi powierzchnia największego z przybrzeżnych jezior polskiego wybrzeża Bałtyku, a zarazem trzeciego co do wielkości w kraju – jeziora Łebsko.

Akwen, położony w granicach Słowińskiego Parku Narodowego, otacza 9 rezerwatów przyrody, z których większość obejmuje ochroną miejsca lęgowe i żerowania ptactwa wodnego, a także obszary leśne. Północny brzeg jeziora ma charakter piaszczystej mierzei z unikatowymi w skali Europy ruchomymi wydmami, południowy zaś stanowią tereny bagniste, przeważnie podmokłe i zarośnięte szuwarami.

W niektórych miejscach głębokość akwenu dochodzi do 6,3 m, jednakże jezioro ulega stałemu wypłycaniu. Wskutek postępującego zarastania, zasypywania przez wydmy i nanoszenia materiału przez rzeki systematycznie zmniejsza się także powierzchnia zbiornika. Poziom lustra wody znajduje się zaledwie 10 cm powyżej poziomu morza, stąd w czasie silnych sztormów na Bałtyku następuje wlewanie – rzeką Łebą – wód morskich do jeziora (zjawisko tzw. cofki) i nieznaczne jego zasolenie. Dzięki połączeniu Łebska z Morzem Bałtyckim w zbiorniku obserwuje się obecność zarówno ryb słodkowodnych, jak i morskich (np. troci wędrownej).

Aby umożliwić poruszanie się po obszarze Słowińskiego Parku Narodowego, wytyczono kilka szlaków turystycznych. Wzdłuż północnej linii brzegowej jeziora oznakowano odcinek między Łebą a ruchomymi wydmami, zaś południowym skrajem akwenu poprowadzono "Szlak Słowińców" oraz trasę pielgrzymkowo-turystyczną "Pomorska Droga św. Jakuba".

Łebsko, rzec wypada, to również synonim urzekających krajobrazów. Z każdego pomostu nad jeziorem dostrzec można jaśniejące wały wydm na Mierzei Łebskiej, a także wznoszącą się ponad ogromną, gęstą połać nadmorskich lasów niegdyś świętą górę Pomorzan, miejsce pogańskich obrzędów – "Rowokół".