Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Łebie

Świątynię, w samym centrum ówczesnej Łeby, wybudowano w roku 1683 w miejscu, gdzie uprzednio znajdował się poprzedni kościół, który spłonął w ogromnym pożarze wraz z innymi 30 okolicznymi domostwami 20 lipca 1682 roku. Nowy obiekt stawiali budowniczowie z Gdańska pod kierunkiem mistrza w swoim fachu, Barthola Ramschena, sprowadzeni przez kolatora (świeckiego patrona) łebskiej świątyni, Nikolausa Ernsta von Natzmera, właściciela dóbr w Nowęcinie. Budowę kościelnej kamiennej wieży, finalizując prace, zakończono w 1685 roku, a kiedy 3 marca roku 1761 uległa ona – z niewyjaśnionych nigdy jednoznacznie przyczyn – zawaleniu, dwa lata później wzniesiono nową, tym razem z pruskiego muru. 

W 1860 roku, z uwagi na pogarszający się sukcesywnie stan techniczny obiektu oraz części jego wyposażenia, rozpoczęto prace remontowe na znaczną skalę. Rozbudowano m.in. sam korpus świątyni, dostawiając przedsionek przy głównym wejściu od strony zachodniej, wymieniono wszystkie drewniane ławy, zaś po wybudowaniu w 1862 roku nowej – kolejnej już – wieży (zachowanej po dziś dzień), na jej szczycie zawieszono trzy zdobione indywidualnym ornamentem dzwony, każdemu nadając inną nazwę (w tłumaczeniu z języka niemieckiego: "Chrystus twoim życiem", "Bogu dzięki", "Bój się Boga").

Po zakończeniu drugiej wojny światowej kościół przejęli katolicy. Ostatnie nabożeństwo dla gminy ewangelickiej odprawiono 14 kwietnia 1946 roku i miało ono niezwykle podniosły charakter, związany z konfirmacją młodzieży z miejscowej parafii. Uroczystego poświęcenia świątyni pod nowym, obowiązującym do dziś, wezwaniem dokonano zaś 19 maja tegoż samego roku. 

Ciasne wnętrze kościoła w głównej mierze zdobi niewielkich rozmiarów barokowy ołtarz, wykonana z drewna sosnowego rzeźba anioła chrzcielnego (licząca przeszło 200 lat) oraz jedyny obraz o tematyce religijnej autorstwa Maxa Pechsteina, uznanego niemieckiego ekspresjonisty, wielokrotnie odwiedzającego Łebę, a na przestrzeni kilku lat nawet w niej mieszkającego, inspirującego się w swej pracy twórczej codziennością i krajobrazem miasta. Dzieło przedstawia postać Matki Boskiej Orędowniczki, stojącą na kuli ziemskiej zanurzonej w morskich falach.

Na przykościelnym placu zachował się, przypominając o niełatwej, czasem tragicznej i bolesnej w swym wymiarze, historii i losach tych ziem, obelisk pojednania – granitowy głaz o wysokości 2 m upamiętniający mieszkańców Łeby i okolicznych wsi poległych na frontach pierwszej wojny światowej.