Krzyżacy, lokując w XIV wieku miasto, otoczyli je murem obronnym o wysokości od 6 do 10 m i łącznej długości blisko 1 200 m. Mur – zbudowany wątkiem gotyckim i wendyjskim, na cokole z kamienia polnego – wzmocniono 33 basztami rozmieszczonymi rytmicznie w odległościach około od 22 do 30 m od siebie. Baszty narożne były znacznie większe od pozostałych (tzw. łupinowych), usytuowanych w ciągu murów i służących jedynie do obrony.
Charakterystyczną budowlą obronną lęborskich obwarowań jest baszta zwana Bluszczową, wkomponowana w północno-wschodnie naroże fortyfikacji. Botaniczna nazwa pochodzi od oplatającego obiekt bluszczu, który wymarzł zimą 1855 roku. Jest konstrukcją wzniesioną na rzucie nieregularnego pięciokąta, dekorowaną glazurowaną cegłą o układzie rombowym. Najwyższa kondygnacja została zrekonstruowana wraz ze stożkowym dachem po roku 1907.
W północno-zachodnim narożu murów obronnych z kolei znajduje się baszta zbudowana na planie kwadratu (stąd nazywana Kwadratową), o boku wynoszącym około 11 m. Posiadała niegdyś dwa ostrołukowe wejścia zwrócone w kierunku miasta (obecnie przemurowane). W drugiej połowie lat osiemdziesiątych XX wieku, w czasie adaptacji na siedzibę oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej, do dwóch dobrze zachowanych kondygnacji dobudowano trzecią, całość zamykając dachem namiotowym.
W latach 2009 - 2010 lęborskie fortyfikacje zostały odrestaurowane w ramach dużego unijnego projektu pn. "Ożywienie historycznego centrum Lęborka przez rewaloryzację średniowiecznych obwarowań miejskich".
Basztę nr 24 przebudowano na wzór XV-wiecznej. Elewację zachodnią przeszklono w celu pełniejszej prezentacji ekspozycji – wystawa przedstawia życie mieszczan z drugiej połowy XV stulecia. Na dwóch piętrach obiektu eksponowane są kopie średniowiecznych strojów, uzbrojenia oraz przedmiotów codziennego użytku, a także scenki rodzajowe.
Basztę nr 27 zrekonstruowano z kolei w formie skromnego budynku gospodarczo-mieszkalnego z XIX wieku o konstrukcji ryglowej. Obiekt upamiętnia procesy historyczno-społeczne, zachodzące między drugą połową XVIII stulecia a początkiem wieku XX, związane z wtórnym wykorzystaniem – w głównej mierze przez biedotę miejską – średniowiecznych obwarowań do celów gospodarczych, mieszkaniowych i magazynowych. Ekspozycja, znajdująca się w baszcie, przedstawia natomiast różne zagadnienia kultury kaszubskiej, prezentując m.in typowy strój ludowy czy wzór haftu, jak i tajniki medycyny ludowej w nawiązaniu do ziołolecznictwa uprawianego na terenie kaszubszczyzny na przestrzeni wieków.
Na wzór budynku z początku XX wieku odrestaurowano ponadto trzykondygnacyjny obiekt (tzw. Basztę Browarną), wzniesiony na kamiennym cokole baszty nr 32. Na jego pierwszym piętrze podziwiać można zrewitalizowaną salę kominkową, zaś na drugim – komnatę rycerską z drugiej połowy XV stulecia. W budynku znajdują się również dwa cenne piece wzorowane na XVI-wiecznych.
